روزی که ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هرانسان برای هر انسان برادری ست .
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند .
قفل افسانه ئیست و قلب برای زندگی بس است .
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که هر لب ترانه ئیست تا کمترین سرود بوسه باشد.
روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم .
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی و مهربانی با زیبایی یکسان شود .
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم ...
و من آن روز را انتظار می کشم .
حتی روزی که دیگر نباشم !!
شاملو . . .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر