انسانها هميشه در پی تماس با انسانهای ديگه هستن . صحبت ، بی واسطه ترين ، طبيعی ترين و انسانی ترين شكل اونه .در صحبت خصوصی آدم می تونه به هم صحبتش ، احساساتش ، آرزوی دلش و عقيدش رو برسونه البته هميشه بايد يه شخصی حضور داشته باشه ...

دنيای ما دنيای عجيبی شده همه چيز مجازيه . محيط گفتگو از حالت رو در رو به اتاقك های مجازی تبديل شده و همه چيز به جای ارتباط كلامی داره به ارتباط نوشتاری تبديل می شه . از زمانهای قديم امكان اين بود كه تماس ها مكالمه ای باشه و نوشتاری اما اون كسی كه فرستنده نامه بود هيچ وقت نمی دونست در كدام وضعيت و موقعيت روحی نامه به دست گيرنده می رسه و گيرنده نامه احساسات فرستنده رو به خاطر مسير پستی هميشه با تأخير درك می كرد . اما حالا همه چيز عوض شده و تكنيك های جديد مثل موبایل و اس- ام – اس . ای ميل و حتی محيط های مجازی مثل چت روم ها و حتی محیطهای وبلاگ نویسی هم به ما كمك كرده و اين امكان رو داده با كساني كه دوستشون داريم و در زمانهايی كه در كنارمون نيستنن تماس داشته باشيم گرچه پيششون نيستيم . چندین سال از زندگی مون رو بدون امکانات ارتباطی گذروندیم و اتفاقی نمی افتاد اما الان فقط کافیه موبایلمون در دسترس نباشه یا یکروز نه اس ام اس دریافت کنیم نه موبایلمون زنگ بخوره اونوقته که .....حالا نمی دونم بايد خوشحال بود يا ناراحت ...آيا محيط های مجازی كمك كننده هستند يا نابود كننده ...