ريشه در اعماق اقيانوس دارد شايد
اين گيسو پريشان كرده بيد وحشی باران
يا نه درياييست گويی واژگونه بر فراز شهر،
شهر سوگواران
هر زمانی كه فرو می بارد از حد بيش
ريشه در من می دواند پرسشی پيگير با تشويش
رنگ اين شبهای وحشت را ؛ تواند شست آيا از دل ياران
چشم ها و چشمه ها خشكند ، روشنی ها محو در تاريكی دلتنگ
همچنانكه نامها در ننگ
هرچه پيرامون ما غرق تباهی شد
آه باران ای اميد جان بيداران
بر پليدی ها كه ما عمريست در گرداب آن غرقيم
آيا چيره خواهی شد ؟
فريدون مشيری
این شعر زیبا به صورت تصنیف در آلبومی به نام " آه باران " توسط خسرو آواز ایران محمدرضا شجریان در مایه دشتی اجرا شده و فضای برنامه گلها را در ذهن تداعی می كند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر